نشانه های ظهورمهدی جان(عج)

ظهور حضرت حجت (عج) نشانه هایی دارد که طبق روایات به دو دسته ی حتمی و غیر حتمی تقسیم میشوند یعنی... دسته ای از نشانه ها بی برو برگرد اتفاق خواهد افتاد و نشان از ظهور حضرت دارند و تغییر ناپذیرند دسته ای از نشانه ها هم بسته به شرایط  ممکن است تغییر کنند یا اصلا طبق مصلحت الهی اتفاق نیفتند که ما در این جا به بررسی نشانه های حتمی حضرت می پردازیم

1- ندای اسمانی

امام صادق:ندا از نشانه های حتمی است (غیبت نعمانی ح11)

امام باقر:ان گاه که منادی با نام مهدی بانگ بر اورد تمام ساکنان شرق و غرب عالم ان را میشنوند و هر انسان خوابیده ای بیدار خواهد شد و هر انسان ایستاده ای می نشیند و هیچ نشسته ای نیست مگر ان که از هراس این ندا به پا خیزد ......بانگ به نام مهدی و پدرش بر اورده می شود ......

و در ادامه ی این حدیث زمان ندارا جمعه مشخص کرده است (غیبت نعمانی ص 253 ح13 و ص 257 ح 14 و ص 257 ح 15 )

منادی اول روز از اسمان ندا دهد که هر طایفه و گروهی با زبان خودش ندا را می شنود و ان ندا این است که بدانید حق با علی و پیروان او می باشد (کتاب الغیبه شیخ طوسی ص 435)

ندای اولی ندای جبرئیل است که روح الامین است و در اخر همان روز ندای ابلیس ملعون رانده شده شنیده می شود (غیبت نعمانی ص 254 ح 13)

2-سفیانی

امام باقر:...به خدا قسم سفیانی از موارد حتمی است (غیبت نعمانی ص 301 ح 5)

امام صادق : سفیانی از مسائل حتمی است (کمال الدین شیخ صدوق ج 2 ص 650 ح 5 )

امام علی در نامه ای به معاویه چنین می نویسد : ای معاویه مردی از فرزندان تو بد خوی و ملعون و سبک مغز و ستم کار و واژگون دل و سخت گیر و عصبانی است خداوند رحمت و مهر را از قلب او برده است لشکری به سوی مدینه اعزام می کند و در این حال مردی پاک و پرهیز کار از ان ها فرار می کند کسی که زمین را از عدل و داد سر شار خواهد کرد همان گونه که از ظلم پر شده است( کتاب سلیم سلیم بن قیس ص 772 ح 22 بحار الانوار ج 33 ص 157 ح 421 )

3- خسف در بیداء

امام باقر:خسف در بیدا حتمی است (غیبت نعمانی ص 257 ح 15)

امام صادق:از موضوعات حتمی که پیش از قیام قائم تحقق می یابد خسف در بیداء است (غیبت نعمانی ص 264 ح 26)

4 - قتل نفس زکیه امام صادق: از مسائل حتمی که پیش از قیام قائم به وقوع می پیوندد کشته شدن نفس زکیه است (غیبت نعمانی ص 264 ح 26 و ص 252 ح11 و ص 257 ح 15 کتاب الغیبه طوسی ص 435 ح 425 و کمال الدین شیخ صدوق ج 2 ص 652 ح 14 و ص 665 ح 17 )